The unbelievably ridiculous Willy Wonka debacle in Glasgow

Priōre annō, mēnse Mārtiō, accidit quaedam rēs quae ita rīdicula et quidem absurda fuit ut ferē incrēdibilis esset—quaeque tamen, propter inopiam temporis, hōc commentāriō rētiālī antehāc ēdisserī nōn potuit. Ecce taeniola cīnēmatographica in quā Danny quīdam Gonzālez, per singula iēns, rem exprōmit:



Atque ecce altera taeniola cīnēmatographica (multō brevior) in quā partim rēs ipsa spectārī quit:



Quae igitur fuit haec rēs? Homō quīdam nōmine Billy Coull—quī mūnere fungitur (vel fungēbātur) apud societātem quandam cui nōmen Domus Ērudītōrum—in illō sitū rētiālī quī Pīpiātōrium vocātur, spectāculum quoddam prōscrīpsit līberīs dēstinātum. In prōscrīptiōnibus nūntiātum est līberōs Glasgoviae (hoc est, in quādam magnā urbe in Scōtiā sitā) Williī Wonkae Theobrōtiī Ergastērium vīsere posse, atque in huius officīnae mundō ferē immergī. (Hoc ergastērium reāpse nōn exstat, sed in illā fābulā Mīlēsiā dēscrībitur cui titulus Charlie et Theobrōtiī Ergastērium, quī ā Roaldō Dāhle cōnscrīptum est. Atque hoc “theobrōtium” dē quō hīc disseritur quīdam cibus dulcis suāvisque est, quī līberōs dēlectāre solet, quīque cum aliīs bellāriīs cuppēdiīsve editur.¹)

Simulācrum Wonkae ergastēriī quod in prōscrīptiōnibus ostentum est, prīmō iūcundum atque etiam mīrificum esse vidēbātur, atquī in prōscrīptiōnibus latitābant quaedam rēs quae diūtius intuentī sollicitārent—exemplī grātiā, complūra verba prāvissimē scrīpta sunt, atque quaedam fōrmae dētortae vel aliō modō rāriōrēs erant. Etenim satis patēbat hās prōscrīptiōnēs tālī māchinā factās esse quālēs “intellegentiae artificiōsae” nōminārī solent—quamquam, ut vērē dīcam, nūllātenus intellegentēs sunt, nec (quōdam sēnsū) artificiōsae.

Rēs autem in peius ruit. Nam, etiamsī quisque ventor quadrāgēnōs nummōs solvere dēbuit, spectāculum tamen nōn in mīrābilī et multicolōre paradīsō theobrōtiī plēnō habitum est, vērum in sparsō, rāvō, paene vacuō mercium horreō quod cuivīs animum frangeret, quodque duābus tantum minūtīs perambulārī posse dīcitur. Et quisque histriō, quōdam diē Iovis, certior factus est quae partēs eī agendae essent, et ad posterum diem verba ēdiscere dēbuit—sed verba quīndecim hercle pāginās complēbant, neque inter sē aptē cohaerēbant, nam haec quoque aliquā “intellegentiā artificiōsā” commenta sunt. Verbī causā, hīs in pāginīs affirmātum est ventōrēs, quibusdam temporis mōmentīs, quaedam dictūrōs esse—quī tamen quae verba prōlātūrī essent, haudquāquam praedīcī potuisset, hahae. Porrō, in pāginīs apertē nūntiātum est quāsdam rēs mīrās contāctūrās esse, quae nūllō modō fierī potuissent, nam nātūrae lēgēs trānscendissent, hahae.

Īnsuper histriōnibus praescrīptum erat ut singulīs līberīs tantum singulās hercle vel bīnās fabās saccharī darent (quae cuiusdam generis dulcia cuppēdia sunt) et quadrantem pōcillī sūcī citreī. Vidēlicet paucissimum est. Etenim tōta rēs tantopere pessum iit ut arcesserentur vigilēs. Ut brevī praecīdam, hoc discrīmen tam rīdiculum fuit ut vix fidēs sit id vērō factum esse, hahae. Ad plūra dē hāc rē cognōscenda, contuēre hanc taeniolam cīnēmatographicam, quae ā quōdam Charliō cōnfecta est:



^{1. Et quī interdum “chocolātum” sīve “socolāta” appellātur.↩}

Something really funny that happens on the show “Fallen”

Priōre commentāriolō, dē seriē quādam tēleopticā Suēcā dissertum est cui titulus Quī Cecidērunt (sīve Quid Vērē Acciderit), in quā inquīsītrīx quaedam, nōmine Īris Brōmāna, catervae vigilum praeest quī scelera pervestīgant dē quibus nēmō ferē scit quī ea patrāverint. Hoc commentāriolum quoque illam seriem tēleopticam tractābit, sed nēquāquam repetentur ea quae iam dicta sunt; potius dēscrībētur aliquid quod in eā seriē accidit, quodque ita rīdiculum est ut nōn sit dubium quīn rīsum vōbīs moveat.

Prīmum omnium, mementōte Īridem in novam urbem, nōmine Ȳstadem, migrāvisse ut apud sorōrem habitet atque in novō locō mūnere fungātur. Soror, quae Kattis appellātur, virō Gallicō nūpsit et duās fīliās habet; tōta familia in Galliā habitat, atque hanc vīllam petunt tantum cum fēriās agunt. Cum prīmum Īris ad vīllam pervenit, vacua est—at posteā appārent inexspectātae Kattis fīliaeque. Nec magnam mīrātiōnem facit marītum abesse (et quidem in Galliā mānsisse), nam manifestum est eum Kattemque aliquās difficultātēs coniugālēs patī—saepius enim acerbē rixārī videntur. Etenim Kattis cum Īride quoque interdum altercātur—nōnnumquam subamārum.

Redeāmus autem ad id quod caput est. Īris nūper vidua est facta—et iamprīdem cum dēmortuī marītī sorōre ambigit dē ollā cinerāriā, quippe quam ambae fēminae tenēre volunt. Quōdam autem diē accidit ut Kattis Īrisque in vīllae āreā postīcā complūrēs mūrēs mortuōs in crāticulā assent (quī fortasse venēnō interēmptī sunt, ut tōta vīlla mūribus vacet). Atque Kattis Īridī persuādet ut mūrium cinerēs in alteram ollam cinerāriam, prīmae persimilem, impōnat, et ēmortuī marītī sorōrī det prō ollā “vērā,” ut ita dīcam. Tālis audācia extrā fidem est, hahae. Et haec scaena etiam magis rīdicula est quandōquidem mūrēs mortuī tam taetrī sunt, hahae. Ecce igitur scaena—ex pelliculā cīnēmatographicā excerpta cui titulus Dennis Scelus Redux—in quō vir quīdam nōmine Geōrgius, ā puerulō Denne dēceptus, pōtiōnem sorbillat quae thea vocātur … in quāque mūs mortuus est:

 

The show “Fallen”

Abhinc aliquot septimānās, seriem quandam tēleopticam spectāvī cui titulus Quī Cecidērunt (sīve Quid Vērē Acciderit), quaeque ex illō suggestū dīvulgātur quī Amāzōn Prīma vocātur. Haec seriēs admodum iūcunda est, quamobrem haud dubiē multōs spectātōrēs valdē tenēbit. Ecce brevis taeniola cīnēmatographica quae seriem prōscrībit:



(Equidem id quod in taeniolā dīcitur vix intellegō, nam sermōnem Suēcum nōn calleō.)

Huius seriēī tēleopticae argūmentī quaedam singula hōc commentāriolō aperientur, sed nūlla quae vōbīs magnam admīrātiōnem moveant. (Atque obiter fatendum est hoc summārium partim huius commentāriolī ope factum esse, quod aliquot argūmentī singula iam mihi animō excidērunt.)

Seriēī prīma persōna est Īris Brōmāna—inquīsītrīx Suēca quae ex Holmiā (Suēciae capite) migrat ad aliam urbem, nōmine Ȳstadem, quae in merīdiānam Suēciae partem sita est. In animō enim habet in aedibus sorōris habitāre atque mūnere fungī apud vigilēs Malmōgiae, urbis cuiusdam propinquae. Ut dē singulīs agāmus, catervae cuidam vigilum praeerit quae scelera investīgat dē quibus nēmō scit quī ea fēcerint, quaeque propter hoc iam refrīxērunt. Quod mūnus cum Īris iam fungitur, cadāver quoddam in silvā reperītur—quod aliī vigilēs suspicantur, aliī tamen dubitant esse corpus Beniamin Serēnī, adulēscentulī cuiusdam quī abhinc decem annōs ēvānuit. (Cūr et quōmodo ēvānuerit, ferē nēmō, vidēlicet, scit—sed animadvertendum est Beniamin aliquō vinculō īnsolitō et forsan parum decōrō cum ūnā ex magistrīs suīs coniūnctum fuisse vidērī.)

Quandō autem cumque quod cōnsilium Īris capere cōnātur, quaedam collēga eius—quae anteā illīus vigilum catervae praefecta erat—eī adversātur, nam opīnātur sē aliōsque inquīsītōrēs nihil ad scelus attinēns melius profundiusve intellegere quīre. Clāret igitur eam “taetricum animum,” ut ita dīcam, habēre. Equidem suspicor eam nōlle scelus ēnōdārī—quod enim sī fīet, conclūdētur ipsam, cum vigilum gregis praefecta esset, parum sēdulō strēnuēque id maleficium indāgāre et ēnucleāre, atque sontēs cōnsectārī, temptāvisse.

Complūra alia in hāc seriē tēleopticā ēveniunt, atque haec quidem hāctenus. Fierī potest ut tandem aliquandō in hōc ipsō commentāriō rētiālī in lūcem ēdātur alterum commentāriolum in quō per alia seriēī singula eātur. At nunciam tantum hoc reliquum est, ut vōbīs magnō cum studiō suādeam ut hanc seriem intueāminī—nam, sīcut permultae aliae seriēs tēleopticae in regiōne Scandināviae factae, valdē iūcunda est.

The short documentary “Makayla’s Voice”

Herī, tempore pōmerīdiānō, pelliculam quandam cīnēmatographicam intuitus sum cui titulus Vōx Makaelae, quaeque per Rēte Pelliculārum pervulgātur. Pellicula scītē facta est atque argūmentum tractat quod, haud dubiē, multōs spectātōrēs valdē tenēbit. Ecce brevis taeniola cīnēmatographica quae pelliculam prōscrībit:



Atque ecce pelliculae initium:



Haec pellicula Makaelam Caīnam indūcit—adulēscentulam quattuordecim annōs nātam quae Atlantae habitat (hoc est, in capite cīvitātis Geōrgiae) cum mātre, patre, sorōre, frātre. Māter, cui nōmen Manāna Caīna, negōtiātrīx vestiāria est quae lauta vestīmenta vēndit. Pater, Khārī “Acuārius” Caīnus, cantōrēs adiuvat ut nova canticula pangant, canant, in lūcem ēdant. Dē Makaelae sorōre et frātre minus in pelliculā discimus. Pellicula autem imprīmīs Makaelam ipsam tractat.

Haec enim adulēscentula “autismum,” quī dīcitur, habet—etenim quoddam “autismī” genus habet quod paene prohibet quōminus loquātur. Ā tenerīs unguiculīs, Makaela ā parentibus crēdēbātur prūdēns esse atque cōgitāmenta habēre quae sēcum et cum aliīs hominibus commūnicāre vellet, at vērō nesciēbant quid cōgitāret, nam nūllō modō inter sē colloquī poterant. Attamen, cum Makaela iam ad adulēscentiam pervēnisset, parentēs cōnsilium cēpērunt: effēcērunt ut fēmina quaedam, nōmine Rhōxānula, ūnā cum Makaelā operam dare inciperet ut haec ea quae cōgitābat et sentiēbat prōferre quīret. (Optimum quidem cōnsilium, etiamsī lāmentābile est parentēs—quī, ut clāret, Makaelam adamant—hoc cōnsilium nōn anteā iniisse.)

Quō pactō hoc fierī potuit? Makaela ā Rhōxānulā levissimam tabellam accēpit—quae rē vērā chartula erat, māteriā plasticā operta—in quā omnēs alphabētī litterae et omnēs numerī īnscrīptī erant, ūnā cum signīs addendī, dēdūcendī, multiplicandī, dīvidendī. Deinde, Rhōxānula Makaelam docuit litterās et alia symbola digitō indicāre, ut verba quae vellet efferret. Ut exemplum afferātur, Rhōxānula quōdam diē Makaelae dīxit dē galaxiīs sermōcinātum īrī, et rogāvit num galaxiārum verbī litterās digitō indicāre posset—nōn quidem quod dubitāret eam hoc verbum rēctē scrībere posse, sed quia cupiēbat eam sē in litterīs digitō indicandīs exercēre.

Tabellā litterārum acceptā, Makaela coepit sententiās dē ferē omnibus rēbus ferre: dē suō ergā nātūram amōre; dē susurrō aurārum folia perflantium; dē difficultātibus quās patiēbātur cum vehementibus animī mōtibus afficerētur neque ea quae sentīret efferre vel commūnicāre posset, quae rēs faciēbat ut sentīret fore ut displōderētur. Porrō, duās epistulās scrīpsit, alteram ad mātrem, alteram ad patrem, in quibus amōrem suum erga eōs expressit, et aperuit sē “valdē, valdē sagācem” esse, et dīxit sē esse eōrum “bellam puellam” (ita enim eam vocāre solēbant). Atque, in epistulā ad mātrem, Makaela memorāvit diēs fēstōs appropinquāre et dēclārāvit sē avēre cum patre vīvārium bēstiārum marīnārum adīre.

Quod tandem factum est—quārē in pelliculā ostenduntur Makaela Khārīque per magnum vitreum tubum subaquāneum lentē ōtiōsēque dēambulantēs dum tranquillās raiās et pellūcidōs pulmōnēs et ingentēs pristēs circā sē natantēs contemplantur. Itaque vōbīs suādeō ut hanc pelliculam contueāminī, ut huiuscemodī imāginēs et rēs gestās spectētis, atque perpulchra et numerōsa et poētica verba ipsīus Makaelae auscultētis, quae artificiōsissimē concinnāvit, quaeque vōce nōmine Portiā clārē et lūcidē ēnūntiantur.

The short film “Noumena”

Abhinc aliquot hebdomadās, brevissimam quandam pelliculam cīnēmatographicam contuitus sum cui titulus Noūmena, quae vērō est iūcunda, immō suāvis. Pellicula ā Cōbiō Resnicke et Iōanne Oeconomō excōgitāta, facta, recēnsa, ēmendāta est. Ecce brevis taeniola cīnēmatographica dē pelliculā faciendā—quae taeniola quidem, quamvīs brevis sit, nihilōminus ipsā pelliculā longior est:

 

Ūna causa cūr haec pellicula multōs spectātōrēs—aut aliquot saltem—admodum tentūra sit, haec est: pelliculam argūmentum philosophicum tractāre. Pelliculae īnscrīptiō, quae Noūmena est, ad quoddam discrīmen attinet quod fēcit philosophus Immanuēl Kantius inter phaenomena (hoc est, ea quae per sēnsūs percipī possunt) et noūmena, id est, ea quae per sēnsūs percipī nequeunt, sed cōgitantur—vel, ut aliter dīcātur, ea quae cōgitantur vel cognōscuntur, sed nūllō sēnsū corporis.

Quid igitur in hāc pelliculā ēvenit? Pellicula adulēscentulam ostendit quae sērō in perpulchrā et vetustā et lautissimā bibliothēcā—librīs et pugillāribus imminēns—philosophiae studiō operam dat. Dum magnum dē philosophiā librum legit et āctuōsē calamō scrībit, rēs quae eam circumstant in āera ascendere et ibi pendēre incipiunt—verbī causā, statuae et suprā dictus calamus—atque ipsum bibliothēcae aedificium, rīmās agēns, cōnfringī occipit. At postquam bibliothēca ipsa solvī incipit, ita ut caelum ac terrae misceantur, omnia repente in prīstinum restituuntur. Etenim tōta fābula tribus minūtīs agitur.

Haec pellicula ita scītē et artificiōsē facta est (spectāte enim brevem taeniolam cīnēmatographicam quae suprā est posita) ut prīmō nē animadvertāmus quidem id omnīnō nōn liquēre, quōmodo fābula quae agitur coniungātur cum Kantiānā ratiōne noūmenōn. Philosophiae quidem Kantiānae adulēscentula in bibliothēcā incumbit, sed nōnne artius vinculum inter illās duās rēs esse dēbet? Equidem hoc interpretātus sum: adulēscentulam, quoad noūmenōn ratiōnī studeat, nātūram interiōrem omnium circā sē rērum—exemplī grātiā, aedificiī bibliothēcae—profundius atque perspicācius percipere, nōn sēnsibus (nam vidērī nōn potest, neque aliter sentīrī) sed animō vel intellēctū, quasi ea nātūra interior noūmenon esset.

Porrō, illī suprā commemorātī auctōrēs pelliculae—Cōby Resnick et Iōannēs Oeconomus—dīlaudandī sunt quod operam nāvāvērunt ad pelliculam faciendam. Nōn enim sōlum camerās cīnēmatographicās adhibuērunt ad fābulam āctam exprimendam, vērum etiam tōtam bibliothēcam programmatibus computātōriīs recreāvērunt, in mundō imāginum—quod ut agerent, necesse eīs fuit tōtam ferē noctem pervigilāre. Atque, dum illud bibliothēcae simulācrum cūriōsē et dīligenter effingunt, computātōrium subitō mūnere fungī dēsiit. Attamen, omnī operā datā, pelliculam temperī cōnficere tandem valuērunt. Nē diūtius vōs dēmorer, haec pellicula nōn sōlum perītissimē facta est sed etiam vōs incitābit ad profundius dē rēbus philosophicīs cōgitandum—quamobrem permagnō cum studiō vōbīs suādeō ut eam spectētis. Ad aliquot singulās imāginēs ex pelliculā excerptās perscrūtandās, vel Resnickis vel Oeconomī situm rētiālem īnspicite.

The show “Jentry Chau vs. the Underworld” (on Netflix)

Seriem quandam tēleopticam modo spectāvī cui titulus Ientria Chau Contrā Īnferōs, quaeque per Rēte Pelliculārum ēmittitur. Quam mē adultum intuitum esse, multīs hominibus admīrātiōnem moveat, nam praecipuē adulēscentulīs dēstināta esse vidētur. Atquī haec seriēs tēleoptica—cuius imāginēs nōn cīnēmatographicae sed animātae sunt—admodum iūcunda est, ita ut spectātōrēs valdē teneat. Ecce brevis taeniola cīnēmatographica quae seriem prōscrībit:



Cuius seriēī tēleopticae argūmentī aliquot singula hōc commentāriolō patefīent. Seriēī prīma persōna Ientria Chau est—adulēscentula Americāna quae ā Sīnīs orīginem trahit. Ientria prīmō in illā cīvitāte Americānā habitāvit quae Texas vocātur, sed posteā—cōnsiliō ipsīus atque aviae sorōris, nōmine Flōrae Chau—Seoulem migrāvit, caput Korēae Merīdiānae, ut ibi Lycēum frequentāret.

Illīc, Ientria vītā ōrdināriā at bonā frūcta est, nam placēbat eī cum amīcīs versārī—quī Tokkī, Minjae, Rupertus nōminābantur—atque suprā dictum gymnasium frequentāre. Attamen, cum urbem cum sodālibus pervagātur ad sextum decimum suum diem nātālem celebrandum, paulisper ab eīs discēdit, angiportum iniēns, ut cum Flōrā per tēlephōnum gestābile, imāginum moventium ope, colloquī possit—atque subitō in eam impetum facit daemōn quīdam, quī eam interimere vult. Fēlīciter autem contingit ut Flōra appāreat et Ientriam iuvet in daemoniō dēbellandō.

Cūrnam autem istud daemonium—cui nōmen Ed est—Ientriam est adortum? Maiōrī cuidam et horribiliōrī cacodaemonī, Dominō Chengī, servit—quī Ientriam perimere gestit ut vīrēs eius, quae nātūrae lēgēs trānscendunt, arroget, ad fīliolam suam mortuam Xiaolānem ad vītam revocandam. Illās vīrēs—verbī grātiā, potestātem flammārum, vel candentium catēnārum aēneārum, ex manibus ēiciendārum—Ientria possidet sed nōndum moderārī scit. Quārē cum Flōrā ad Texadem regreditur, ut haec illam doceat vīrēs adhibēre, ad Dominum Chengem aliōsque cacodaemonēs īnferōs vincendōs.

Quae facultās eī adipiscenda et acuenda est dum hercle vītam ūsitātam dēgere temptat, praesertim apud Lycēum novum ibi in Texade. Ut exemplum afferātur, duo condiscipulī eius, Michaēl Ōlēs et Kit (cuius cognōmen numquam revēlātur), eam propter amōrem petere videntur, et illa hōs—quae autem vix ambōrum amāsia fierī potest. Ac quībitne vexātiōnēs et sēdulam vigilantiam tolerāre vicāriī praesidis lūdī, Dominī Rotificis, quī (rēctē quidem) suspicātur eam, abhinc aliquot annōs, in eō ipsō oppidō incendium excitāvisse? (Imprūdēns fēcit—nōndum enim illās vīrēs suās, quae suprā nātūrae lēgēs ēgrediuntur, temperāre didicerat.)

Multa alia in hāc seriē tēleopticā ēveniunt, sed haec hāctenus. Seriēs nōn sōlum vīvidōs et quidem excandentēs colōrēs exhibet, quī spectātōrum oculōs ad sē convertunt, sed etiam scaenās Seoulī et in Texade āctās artificiōsē coniungit cum aliīs scaenīs in quibus Ientria et Flōra et Stēlla (amīca quaedam Ientriae) perveterem artem magicam et tēla Sīnēnsia adhibent ad cacodaemonēs aggrediendōs—ex quō liquet seriēī auctrīcis (Ēchūs Wū) ingenium magnam vim fōrmātrīcem habēre. Hanc igitur seriem tēleopticam, sī haec dēscrīptiō vōbīs studium mōvit, alacerrimē vōbīs suādeō ut contueāminī.

The movie “The Remarkable Life of Ibelin”

Nūper, abhinc aliquot hebdomadās, pelliculam quandam cīnēmatographicam contuitus sum cui titulus Mīra Ibelīnī Vīta, quae in Rētī Pelliculārum pervulgātur. Haec pellicula admodum bona est, ita ut spectātōrēs valdē teneat. Ecce brevis taeniola cīnēmatographica quae, argūmentī summārium praebēns, pelliculam prōscrībit:

Cuius pelliculae argūmentī aliquot singula hōc commentāriolō quoque revēlābuntur. Pellicula vītam nārrat cuiusdam adulēscentis Norvegicī quī Mats Steen appellātur. Quī, quamquam puellus bonā valētūdine ūtī vidēbātur, posteā morbō quōdam musculōrum labōrāre coepit quī dystrophia musculāris Duchenniāna vocātur. Lacertīs igitur aliīsque musculīs marcēscentibus, Mats sēnsim multās facultātēs āmīsit—verbī causā, difficilius eī factum est firmē stare, sine lāpsibus. Quamvīs puerulus et ambulāre et natāre valuisset, postillā tamen nōn iam poterat.

Propter quae omnia Mats magnam vītae partem nōn in “vērō mundō,” quī dīcitur—hoc est, nōn cōram aliīs hominibus—sed in Rētī agere occēpit. Lūsū quōdam rētiālī lūdere ingressus est quī Mundus Bellī vocātur, ubi in orbe terrārum habitāvit nōmine Azerōthe. Hōc in planētā omnia Mats ēgit quae in terrā nostrā nequībat—exemplī grātiā, cottīdiē ūnam sēmihōram per eandem viam currēbat. In lūdō, Mats partēs agēbat inquīsītōris cuiusdam quī Ibelīnus Redmūr nōminābātur—hinc pelliculae cīnēmatographicae īnscrīptiō. Et nōn sōlum mūnere inquīsītōris fūnctus est vērum etiam fēminās petīvit atque amīcitiās conciliāvit.

Quibus amīcitiīs iūnctīs, novōs sodālēs Mats multum iuvāre quīvit. Ūnus ex hīs amīcīs, adulēscentulus quīdam Dānus nōmine Mikkel, cum mātre, Xeniā Annulā, nōn sānē artō vinculō coniūnctus erat, nam indolēs illīus “autistica,” quae dīcitur, faciēbat ut illī et mātrī difficillimum esset inter sē bene intellegere, atque Mikkel mātrem nē amplectī quidem volēbat. Cum autem Mats Xeniae Annulae suāsisset ut cum fīliō nōn in “vērō mundō” sed in Mundō Bellī versārī et colloquī cōnārētur, vinculum inter eam et fīlium paulātim artius fierī coepit, ita ut tandem aliquandō hīc illam maiōre cum gaudiō complectī valēret.

Ut secundum exemplum prōferātur, Mats cum quādam adulēscentulam Batāvam, nōmine Līsettam, amīcitiam inīvit. Cui, apud scholam, nōn sānē succēdēbat, quamobrem parentēs eam vetuērunt lūdō Mundī Bellī lūdere pergere—nam hunc lūsum crēdēbant causam esse cūr in scholā parum multa pūncta ferret. Lūsū autem adēmptō, Līsetta animō frangī coepit. Quā dē causā Mats ad parentēs eius litterās mīsit, explicāns sē amīcum quendam Līsettae esse (licet in Norvegiā habitāret), et eius causā sollicitārī, atque rogāns num quod cōnsilium familia capere posset quod ūnīcuique placēret. Quod dēnique factum est, partim quia parentibus admīrātiōnem mōverat epistula Mattis.

Liquet igitur vērās esse amīcitiās quās incolae Azerōthis conciliāvērunt. Etenim aliquot hōrum lūsōrum aliquandō cōram convēnērunt. Mats quidem, propter aegrōrem, interesse nōn potuit, sed cum sodālibus cōram congressīs per Rēte sermōcinātus est—nōn scrībendō sed vōce loquendō.

Cum Mats, vīgintī quīnque tantum annōs nātus, propter morbum dē vītā dēcessit, pater eius Robertus et māter Trūdēs et soror Mia gravissimō scīlicet maerōre affectī sunt. Simulatque, adhūc lūgentēs, in Mattis commentāriō rētiālī eius mortem nūntiāvērunt, permultās epistulās ēlectrōnicās accipere coepērunt ab hominibus quī Mattem cārum habuerant vel ab eō iūtī erant. Porrō, Robertus, Trūdēs, Mia tandem aliquandō rem mīram comperērunt: omnia ā persōnīs Mundī Bellī dicta et facta ab ipsō systēmate ēlectrōnicō perscrībī, ita ut posteā perlegī quīrent. Quod systēma dē Matte amīcīsque quadrāgintā duo mīlia pāginārum exscrīpserat—ingēns commentārium, cuius quaedam partēs in hāc pelliculā cīnēmatographicā, ope imāginum moventium animātārum, scītē et artificiōsē recreātae sunt. Nē longum sit, haec pellicula spectātōrēs valdē tenet—quam igitur ut intueaminī, magnō cum studiō vōbīs suādeō.