The graphic novel “Form of a Question”

Herī, multā nocte, fābulam Mīlēsiam graphicē pictam lēgī cui titulus Rogandō Respondendum, quaeque ab Andrēā Rostane cōnscrīpta est. Quī liber ab aliīs fābulīs Mīlēsiīs ā mē nūper lēctīs satis distulit. Ecce pictūra quae in librī (dūrō) operculō compāret:


 

Hōc in libellō, Andrēās (id est, scrīptor) vītam suam nārrat et dēpingit. Cum puer esset, ab aliīs līberīs multum discrepābat, partim propter ingenium, partim quod perplacēbat eī dē omnibus rēbus legere et discere atque, ante omnia, illam seriem tēleopticam spectāre quae Perīculum! vocātur. Quā in seriē, competītōrēs dīversissima rogantur, atque ad rogāta rēctē respondēre cōnantur, ut quam maximam pecūniam faciant. Attamen, quōdammodo, “rogāta” et “respōnsa” commūtantur. Verbī grātiā, sī lūdī dux dīceret, “Hic grex mūsicus punkiānus illud canticum canit quod ʻTurris Hōrologiī’ īnscrībitur,” concertātōribus rogandum esset, “Quid est Fēstum Linguārum?” Hoc est, cum dux aliquid dīcit, competītōribus rogandō ad eum respondendum est—hinc libellī titulus.

Andrēās puer ita Perīculō studēbat ut semper, cum amātissimō suō avō, intuērētur, atque librōs dē maximē variīs rēbus cōnscrīptōs perlegeret—nōn sōlum ut plūra cognōsceret, sed etiam ut ipse ōlim in Perīculō certāre posset. Atque etiamsī puerō eī perdifficile fuit amīcitiās conciliāre, adulēscentī tamen facilius eī factum est, praesertim cum ūniversitātem studiōrum frequentāre coepisset. Enimvērō quīdam amīcōrum eius condiscipulōrum sānē iūcundī et lepidī sunt, etsī Andrēās ab eīs dē quibusdam rēbus interdum dissentit. Andrēās, etiam cum scholās apud ūniversitātem studiōrum celebrat, Perīculum! contuērī atque sē exercēre pergit, ut ipse aliquandō in Perīculō concertāre queat. Et tandem dēnique potest. Quam bene aut male cēdat rēs, sī certiōrēs fīerī vultis, libellum legite.

Quā in fābulā aliquot alia ēveniunt quae Andrēās magnī mōmentī esse sentit—verbī grātiā, nōnnumquam cum sodālibus altercātur, atque tandem aliquandō eī difficillimum vidērī incipit cōnstituere utra amīca vērō sibi petenda sit, Rebecca an Martha. (Rebecca fēstōrum, convīviōrum, scrībendī, nova experiendī studiōsissima est—Martha tamen cōnstantior et aequiōre animō.)

Concēdendum quidem est aliquātenus rārum īnsolitumque esse Andrēam—ut vidētur—omnium rērum studiō tentum esse, praecipuē cum meminimus eum permulta singula paene ignōta rērum gestārum atque cultūs cīvīlis populāris ēdidicisse. Nōnne enim hoc indiciō est cuiusdam levitātis animī, nōn vērī intellēctūs atque vērae scientiae quaerendae sitis? At, tametsī ita rēs est, haec fābula Mīlēsia est satis lepida, quā dē causā vōbīs suādeam ut eam legātis. (Pictūrae ā Katharīnā Kasenoviā graphide dēlīneātae sunt; ātrāmentum ā Iennā Aiūbe, cum Hilariā Catalānā, additum; imāginēs ā Laurā Langstone colōrātae; litterae ā Derone Bennettō exscrīptae.)

The graphic novel “A Calculated Man”

Herī nocte—admodum sērō—fābulam Mīlēsiam graphicē pictam perlēgī quae Vir Calculābundus īnscrībitur. Hic liber satis iūcundus est—atque causae cūr lēctōrēs valdē teneat, hōc commentāriolō expōnentur (sī dē arithmēticīs iocārī licet). Ecce tabella quae libellī tegumentō ostenditur:

 

Cuius fābulae argūmentī aliquot singula īnfrā patefīent, at nūllō modō ea quae permagnam mīrātiōnem faciant. Libellī prīma persōna, Jack Fabiānus, mathēmaticam percallet. Admodum contemplātīvās quidem disciplīnās mathēmaticās funditus intellegit—exemplī grātiā, quārtā librī pāginā dīcitur valēre “coniectūram continuī adhibēre ad dēmōnstrandum exstāre trēs īnfīnītātēs dīversōrum magnitūdinum.” Vidētur tamen praecipuē eās disciplīnās mathēmaticās fovēre quae ad artis ūsum accommodātae sunt—verbī causā, doctrīnam probābilitātis, quae ad ratiōnāria compōnenda atque ad cognitiōnem rērum ūtilis est. Utcumque, paene omnia quae in vītā eius appārent vel ēveniunt, vel ad rēs hūmānās pertinent, ad calculōs vocat. Eius enim quidem sententiā, propemodum omnia (etiam hominēs, ferē) ad numerōs—vel, ut ita dīcam, ad “terminōs aequātiōnum” vel affirmātiōnum mathēmaticōrum—redigī possunt.

Jack antehāc ratiōnārius erat sodālitātis cuiusdam sontium cui nōmen Clāvēs. (Cuiusque enim participis dorsum notā īnscrībitur ānulī clāvium: quō altiōrem gradum in sodālitāte attingit, eō plūrēs clāvēs ad ānulum adiciuntur.) Dēnique sodālitātem relīquit, et inquīsītōrēs adiit (petēns ut sē servārent), et sodālium nōmina dē variīs sceleribus dētulit. Nunc, Jack et inquīsītor quīdam, Lēgātus Omaha Avērius, saepe in popīnā congrediuntur, ut ille hunc dē Clāvium rēbus gestīs certiōrem faciat—id quod inter eōs amīcitiam conciliat. Omaha tamen mox ē coetū hominum in sōlitūdinem (cum uxōre) sē recipiet, quārē Jackem collēgae cuidam suae, Helenae Sānctae, trādit—ut haec posteā cum Jacke collabōrāre queat.

Clāvium autem caput, Hector Succīnctōrius, tandem aliquandō statuit nimis perīculōsum esse Jackem vīvere pergere patī, nam cōnstat inter omnēs Jackem mentīrī nequīre—quamobrem vērī simile est fore ut ab eō inquīsītōrēs dē permultīs Clāvium maleficiīs certiōrēs fīant. Quae cum ita sint, Hector suīs imperat ut maximā cum astūtiā atque cautēlā Jackem perimant. Quā tamen rē praedictā, Jack ipse ūnumquemque Clāvium sodālem obtruncāre dēcernit. At poteritne ita audāx facinus committere, Hectoris sīcāriīs pernīciter vītātīs—atque Omahā et Helenē prōrsus falsīs? Et quībitne hanc gravissimam rem amīcam novam, nōmine Vēram, cēlāre? Respōnsa hīc nōn aperientur—quae sī comperīre vultis, fābulam Mīlēsiam legite.

Liber ā Paulō Tobīnō scrīptus est; imāginēs ab Albertō Alburcerce dēlīneātae, ā Mārcō Englerte colōrātae; litterae ā Taelore Expositō dēsignātae. Monendum mihi est huius libellī pictūrae nōn tam lepidae lautaeque esse quam eae quae in illō aliō libellō compārent cui titulus 4rb0rm(_)ndī, quīque hōc ipsō commentāriō rētiālī iam anteā ēdissertus est. Virī enim Calculābundī pictūrae suffuscae esse solent, atque diaetās, camerās, tablīna modō trālātīciō ōrnāta, multō lignō, repraesentāre. Quem libellum nihilōminus vōbīs suādeō ut legātis, imprīmīs propter iūcundum et ingeniōsē fictum argūmentum. Ut fīnem faciam, ecce perrīdiculus locus quae ex libellī extrēmā pāginā allātus est: “😲 Prō dī bonī! Ain vērō? Nēmō umquam vēra loquitur!”

The show “Breathless” (on Netflix)

Nūper, seriem tēleopticam quandam Hispānicam contuitus sum cui titulus Spīrā, quae per Rēte Pelliculārum dīvulgātur. Haec seriēs iūcundissima est—id quod nōn mihi multam admīrātiōnem mōvit, nam dē medicīnā cōnscrīpta est, et seriēs tēleopticae medicae saepenumerō spectātōrēs valdē tenent, utputa Novus Medicus, Bonus Medicus, Novum Amstelodamum, Domesticus. Ecce brevis taeniola cīnēmatographica quae illam seriem nōmine Spīrā prōscrībit: 

 

Cuius seriēī tēleopticae argūmentī aliquot singula hōc commentāriolō revēlābuntur, sed nūlla quae faciant ut incēdat vōs magna admīrātiō. Seriēī maximī mōmentī persōnae medicī et nosocomae sunt quī in valētūdināriō pūblicō, Valentiae sitō, mūnere funguntur. Inter quōs numerantur Nestor Moa, Pīlāris Amāra, Iessica Donōsa, Leōnarda, Gabriēl Philippidēs, Cīcus (hoc enim nōmen dēminūtīvum ā praenōmine eius, Hēnrīcō, dictum est), Maia, Rōscida, Blanca (haec cūrātrīx aegrōtōrum est, illī medicī).

Quamquam medicī et nosocomae aegrīs operam nāvant, nam salūtī eōrum prōrsus dēditī sunt, mūnere vērō optimē perfungī reāpse nequeunt. Parum enim opum ā praefectūrā urbis accipiunt, quippe quae ā priscōrum mōrum fautōribus regitur—quī porrō suprā commemorātum nosocomīum pūblicum prīvātum reddere avent. Propter huiusmodī rēs, valētūdināriī medicī nosocomaeque anteā opere faciendō cessāvērunt ad plūs opum flāgitandum, nōn semel tantum sed saepius—quod autem cum agerent, gravissimē aegrōtantibus semper medērī perrēxērunt. Nunc tamen, Nestor Moa, cessātiōnis dux, collēgīs persuādet ut nē aegrōtissimōs quidem cūrent—nōn quidem quod eōrum ratiōnem nōn habeat, sed quia ex animō habet.

Vērumtamen, medicīs nosocomīsque cessātiōnis cōnsilium capientibus, Nestor ipse urbis praefectam, Patriciam Sēcūram, ā quā dē rē pūblicā omnīnō dissentit—quaeque autem cancrō mammārum labōrat—cūrat. Illa quidem plērumque in prīvātīs valētūdināriīs sānātur; hāc autem vice hoc pūblicum—Valētūdinārium Ioachīmī Sorollae—adit, quod Nestor, omnium hominum quī in Hispāniā medicīnam exercent, carcinōmatum cūrandōrum perītissimus esse fertur.

Nē longus sim, hanc seriem tēleopticam magnō cum studiō vōbīs suādeō ut spectētis, nōn sōlum propter iūcundum atque sollerter excōgitātum argūmentum, vērum etiam quod quaeque ferē persōna memorābile ingenium habet quod vōs spectantēs valdē tenēbit.

The graphic novel “w0rldtr33”

Abhinc aliquot diēs, fābulam Mīlēsiam graphicē pictam lēgī cui titulus 4rb0rm(_)ndī, quae valdē iūcunda, immō suāvis, est. Hoc scrīptum fābulam Mīlēsiam vocāvī quod liber aliquātenus magnus crassusque est, sed possīs quoque id dīcere ex quīnque libellīs gryllōrum conglūtinātīs cōnstāre. Ecce pictūra quae in librī tegmine compāret:

 

Hanc fābulam Mīlēsiam hōc commentāriolō dēscrībētur—cuius igitur librī argūmentī complūra singula īnfrā aperientur, sed fortasse nōn examussim in eōdem ōrdine ut in ipsō librō appārent. In 4rb0re m(_)ndī, adulēscēns quīdam, quī Ellisōnius Lānus appellātur, cum amīcā suā nōmine Faustā currū vehitur (quam tamen nōn ita bene nōvit). Quī eī fatētur sē quādamtenus sollicitārī, quod frātellus, nōmine Gibson, dīxit sē foedās taetrāsque imāginēs—et forsan aliās rēs—in Rētī invēnisse. Fausta respondet vērī simile esse Gibsonem modo eum horrōre afficere velle, quia adulēscentulus quīndecim annōs nātus sit. Subitō tamen ambō dē rē īnfandā certiōrēs fīunt: Gibson circiter sexāgintā hominēs trucīdāvit.

Cum Ellisōnius et Fausta ad sēdem vigilum pervēnērunt, prīmō Ellisōniō difficile est per turbam vigilum scrīptōrumque āctōrum diurnōrum ad iānuam ambulāre, sed posteā dēmum id agere potest, et permittitur eī Gibsonem adīre, quī in arcam coniectus est. Vērumtamen, Ellisōniō cruentum frātellum dolōremque patientem aspiciente, hīc ā fēminā quādam nūdā interimitur, quae aliquātenus automatī metallicī similis vidētur—quaeque, ut aliquandō discit lēctor, T1M0R nuncupātur.

Cūrnam autem ille adulēscentulus, antequam interfectus est, scelestam illam caedem patrāvit? Illae suprā dictae horribilēs imāginēs quās vīdit, in Īnferō Rētī sitae sunt—hoc est, in rētī computātōriō occultō quod, ut dīcunt librī persōnae, “subter” Rēte omnibus nōtum est. Quās horrendās imāginēs—cruōris, viscerum, ossium, calvāriārum hominum saevissimē necātōrum—quīcumque intuētur furere incipit et aliīs crūdēlissimē vim et manūs īnfert.

Rem ita esse comperit, abhinc annōs, adulēscēns quīdam nōmine Gabriēl Hībernus, quī rērum computātōriōrum perītissimus erat. (Tandem aliquandō suprēmus dux fit societātis quaestuōsae quae rēs computātōriās technicāsque vēndit, cuius sēdēs in Siliciī Valle, quae dīcitur, sita est.) Gabriēl, cum Īnferum Rēte repperisset, dē eō amīcōs suōs—Liamem, Yoshim, Amandam, Darrenem—certiōrēs fēcit. Hī quīnque sodālēs suggestum rētiālem creāvērunt—4rb0rem m(_)ndī—in quō omnia referēbant quae dē Īnferō Rētī discēbant vel dētegēbant. Illō tempore perīculum arcēre valuērunt—at hācine vice quībunt? Et quō pactō cōnābuntur? Respōnsa hōc commentāriolō nōn revēlābuntur, quamquam multa argūmentī singula revēlāta iam sunt.

Haec fābula Mīlēsia, ut suprā est attāctum, scītissimē et vērō eximiā cum arte facta est. Verba ā Iācōbō Tyniōne IV cōnscrīpta sunt et ā Steve Foxe recognita; litterae ipsae ab Adityā Bidikare dēsignātae; omnia ā Dylānō Todd disposita—atque pictūrae ā Ferdinandō Blancō dēlīneātae, ā Iordiā Bellāriā colōrātae sunt. Quae modo postrēmae sunt commemorātae quandōquidem sollertissimē et artificiōsissimē, computātōriōrum ope, dēscrīptae sunt. Quīcumque igitur librum tollet, actūtum sciet rēs computātōriās et technicās, ad Rēte spectantēs, argūmentī maximī mōmentī partem esse—hoc enim clārant etiam litterae ipsae et lūcidī colōrēs (praesertim viridēs) et ratiō quā omnēs figūrae et capsulae verbōrum dēsignātae, ēlabōrātae, ostentae, collocātae sunt. Propter quae omnia—ūnā cum iūcundissimō argūmentō rērum computātōriōrum, technicōrum, rētiālium—permagnō cum studiō atque alacerrimē vōbīs suādeō ut 4rb0rem m(_)ndī legātis. Ad plūs dē hāc fābulā Mīlēsiā cognōscendum, īnspicite id quod Redditor quīdam, cui “nōmen ūsuāriī” GONKBONK, hīc et hīc et hīc et hīc et hīc exscrīpsit.

The movie “Night School”

Plērumque, rēs quae hōc commentāriō rētiālī tractantur iūcundae sunt—propter hoc enim dē eīs scrīptor disserere cōnstituit. Hodiernum tamen commentāriolum ab anteriōribus differet, in eō quod īnfrā dē pelliculā quādam cīnēmatographicā disputābitur quae, ut vērē dīcātur, mediōcris est. Huic taeniolae est titulus Schola Vespertīna, et in Rētī Pelliculārum spectārī potest. Argūmentī quaedam singula hōc commentāriolō patefīent.

In hāc taeniolā, discipulus gymnasiī quīdam—cui nōmen Theodōrus Walker, sed quī Teddius vocārī solet—studia sua apud Lycēum nōn cōnficit, nam, quandōcumque probātiōnem scholasticam subit, difficillimum eī est in ea animum intendere quae rogātur. Hoc prīmō nōn eī difficultātēs affert, quod bonum quaestum adipīscī quit, in quō crāticulās assandī vēndit. Tabernārius Teddiō magis favet quam propriō fīliō suō, quārē illī tabernam lēgāre dēcernit. Atquī, postquam Teddius in ipsā tabernā amīcam suam Līsam rogat ut sibi nūbat, vapor quī—propter Teddiī incūriam—in culīnā ex foculō coquendī ēmānat ignem concipit, quod facit ut taberna flammīs displōdātur atque omnīnō dīruātur.

Quoniam nempe Teddius nōn iam priōre mūnere suō fungī quit, amīcum suum quendam nōmine Marvīnum rogat ut novum sibi mūnus det—Marvīnus enim apud magnam societātem pecūniae collocandae negōtiātur. Teddiō vērō nōn licet ibi mūnere fungī, quia studia apud gymnasium numquam perfēcit. Ergō scholās vespertīnās frequentāre incipit—sed clanculum, nam Līsae falsō dīxit sē apud Marvīnī societātem quaestum iam habēre. Hās scholās discipulī iam adultī celebrant ut probātiōnem quandam parātī subīre possint, ex quā sī fēlīciter ēvāderint, diplōma Ūniversālis Ērudītiōnis, quod dīcitur, accipient.

Īnfēlīciter autem accidit ut magistra fēmina quaedam sit, Carria Carter, quācum Teddius antehāc satis īnsuāviter altercātus est, cum quisque suō currū veherētur. (Carria per tēlephōnum gestābile valdē magnā vōce cum mātre colloquēbātur: ut dē singulīs agāmus, māter dīxit sacerdōtem suum verētrum subligarī muliebrī investīre, quod Carria assevērāvit nūminī displicēre, hahae.) At quamvīs Carria sevēra praeceptrīx sit, nihilōminus dīligenter operam dat ut discipulīs suīs in probātiōne succēdat. Sed, Carriā Teddium iuvante, rēctor scholae, Stuartus, eum iterum ac saepius impedīre temptat—nam, cum ambō virī Lycēum frequentārent, Teddius Stuartum dēpressit, aperiēns, mediō andrōne, cōram omnibus, eum tertiam papillam habēre.

Suprā quidem nōn tōtum pelliculae argūmentum explicātum est—exemplī grātiā, nihil dē eō est nārrātum, Teddium condiscipulōsque noctū scholam irrumpere ad respōnsa fūranda Carriae prīmae probātiōnis. Vērī tamen simile est huius commentāriolī fīnem iam faciendum esse—ut enim suprā dictum est, taeniola quam dēscrībit, licet interdum rīdicula sit, nōn ita mīra est. Sī autem vīs, brevem pelliculam cīnēmatographicam quae eam prōscrībit spectāre potes.

The show “A Good Girl’s Guide to Murder” (on Netflix)

Abhinc aliquot hebdomadās, seriem tēleopticam quandam spectāvī cui titulus Quōmodo Puella Bona Homicīdium Ēnōdet, quae ex illō suggestū pervulgātur cui nōmen Rēte Pelliculārum. Cuius seriēī tēleopticae hōc commentāriolō summārium praebēbitur; posthāc, seriēs ipsa exīstimābitur. Seriēī argūmentī igitur quaedam singula īnfrā revēlābuntur, at nōn ea quae forsan vōbīs magnam admīrātiōnem moveant.

Prīma persōna est adulēscentula Britannica cui nōmen Pippa Fitz-Amōbī. Quae aliquam eximiam ūniversitātem studiōrum Britannicam frequentāre avet—quāpropter Inceptum Extēnsum, quod ibi dīcitur, patrandum eī est, ad spem augendam ut in praeclārās ūniversitātēs studiōrum recipiātur. Quoniam vult ut scrīptum suum Inceptī Extēnsī legentēs valdē teneat, homicīdium Andrēae Campānae, quod abhinc quīnque annōs factum est, pervestīgāre atque ēnucleāre statuit.

Andrēa Campāna quoque adulēscēns fuit, quae in eōdem vīcō habitāvit atque Pippa. Illa perhibētur—ab ūniversīs ferē—ab amante suō, Salīle Singhe, necātam esse (Salīl quoque autem iam mortuus est). Quod tamen Pippa nōn crēdit, nam Salīl eī semper sānē benignus fuit. Rem igitur Pippa dīligenter ac cūriōsē īnscrūtārī incipit—quamquam hoc agere aliquātenus difficile est, quia multī oppidānī quibuscum congredī cupit haud cum eā colloquī volunt. Investīgātiō autem paulō facilior fit cum Pippa Salīlis frātrī iūniōrī, Rāvī, persuādet ut sibi iuvet—licet is prīmō eī vix fīsus sit.

Enimvērō seriēī tēleopticae iūcundissimae scaenae eae sunt in quibus Pippa Rāvīque testimōnia atque indicia colligunt et perscrūtantur ut id comperīre possint, quis reāpse Andrēam interēmerit—nam necesse eīs est omnia acūtē observāre, et in argūmenta corrāsa animum intendere, et dē scelere accūrātē ratiōcinārī. (Indicia et argūmenta ad parietem quendam affīgunt ut omnia—ūniversa atque singula—simul contuērī queant, sed nōn hercle hōc modō, hahae.) Quae omnia spectāre paene semper grātum est. Hāc dē causā—ac proptereā quod seriēs tēleopticae placitae, quae spectātōrēs vērō teneant, nullātenus facilēs ad inveniendum sunt—suādeō vōbīs ut hanc seriem intueāminī. Ut plūs dē seriē reperiātis, spectāte hanc brevem taeniolam cīnēmatographicam, quae eam prōscrībit.

“The Mole” (season 7), on Netflix: Character descriptions

Superiōre commentāriolō dēscrīpta est illa iūcunda—immō suāvis vērō—seriēs tēleoptica cui titulus Dēlātor, atque dē singulīs āctum est. Hōc autem commentāriolō seriēī recentissimī temporis persōnae dissertābuntur—sīve, ut exāctius dīcātur, competītōrēs, nam “seriēs tēleoptica dē vērā vītā” est, quae dīcitur, nōn fābula. Ecce igitur expositiō hōrum hominum orīginum et quaestuum atque—quod maximī mōmentī est—eōrum ingeniī. Seriēī tēleopticae argūmentī quaedam singula īnfrā aperientur, sed nōn ea quae maximī ponderis sunt vel faciant ut incēdat vōs admīrātiō.

1) Mūna Abdulāhī māchinātrīx programmatum computātōriōrum est, quōcircā nūllam mīrātiōnem faciet eam admodum prūdentem, astūtam, sagācem esse. Porrō iūcundum ac cōme ingenium habet. Propter quae omnia interdum eam victūram esse spērābam—quod tamen num agere valuerit necne, hīc nēquāquam revēlābitur. Mūnae māter, magnīs iactūrīs, ā Somāliā fūgit ac Cīvitātēs Foederātās Americae petīvit ut Mūna meliōre vītā fruī posset, quārē haec illam admīrātur adamatque—et semper huic cordī est, in certāminis congressibus, quam maximam pecūniam facere et in aerārium dēpōnere.

2) Sean Patricius Bryānus pater est quī nūllō mūnere extrā domum fungitur sed domum ipsam administrat. Nōnnumquam, cum aliquod opus competītōribus faciendum est, Sean aliquātenus inhabilī modō ac nōn ita fortiter sē gerere vidētur.

3) Hannah Burns cōnsiliātrīx mercātōrum est. Aliquandō dīxit sē ingeniō nōn ita acūtō esse, sed hoc nōn vidētur esse vērum—immō valdē callida et perspicāx est. Quārē, cum prīmum cum Mūnā collabōrāret, nōn mihi admīrātiōnem mōvit Hannam affirmāvisse sē efficācius cum Mūnā collabōrāre quam cum quōquam aliō.

4) Queilȳnus “Q” Carter rēctor est raedae pūblicae. Mūnae similis est in eō quod quam maximam pecūniam facere et in aerārium dēferre gestit. Cēnsētur tamen ab aliīs concertātōribus sincērior esse quam ut lūdō satis vafrē lūdat.

5) Antōnius “Tōnius” Castellānus hospes est procerum—hoc est, lūminum sīve hominum nōtissimōrum. Satis iūcundus est, atque sānē disertē sententiās fert ac cōnsilia expōnit.

6) Melissa Lummus quaestum iūcundum habet: lūsū striātō lūdit (id est, chartās lūsōriās percallet). Quod negōtium haud dubiē magnam versūtiam postulat.

7) Andrēās Mintzer, quī ab omnibus Andy appellātur, ratiōnārius est. Quamvīs sexāginta quīnque annōs nātus sit, certāmen inīre dēcrēvit. Spērat aliōs competītōrēs sē rāvastellum nōn ita habilem crēditūrōs esse.

8) Michaēl O’Briēnus, quem aliī competītōrēs nōnnumquam Mike vocant, praefectus est statiōnī raedāriae. Vir difficilis intellectū est, nam, etiamsī mōtūs animī interdum exprimere vidētur, eōrum tamen superficiēs tantum cōnspicī quit. Quāpropter, quamquam nōbīscum—hoc est, cum spectātōribus—nōnnumquam ea commūnicat quae cōgitat, vērī sīmile est aliōs lūsōrēs sēnsa eius vix comperīre posse. Quibusdam epīsodiīs, aliquī competītōrēs assevērāvērunt Michaēlem ā cūnctīs dīligī et cum omnibus necessitūdinēs habēre, at, ut vērē dīcam, nōn sānē bene intellegō quōmodo.

9) Nīs Riāz mercium prōscrīptiōnēs facit. Prīmō mihi vīsus est cum Tōniō et Q habiliter, efficāciter, affābiliter—atque adeō vērā cum sodālitāte—collabōrāre, sed postillā Tōnius dīxit Nīsem molestum esse, et hāc dē causā, sī ambō adhūc gymnasium sīve Lycēum frequentārent, sē Nīsem in loculāmentum trūsūrum fuisse. Etenim plērīque competītōrēs exīstimant Nīsem semper ducem esse avēre atque omnibus aliīs praescrībere quid agant.

10) Iennifer dē Silvā Hassimāna—quae in ipsā seriē tēleopticā tantummodo Iennifer dē Silvā nōminātur—sānē prūdēns ac perspicāx vidētur. Dē quā tamen nōn multum amplius sciō, praeter id quod modo exprōmptum est.

11) Deanna Thompsōnia investīgātrīx est quae computātōrium suum—id est, Rēte—adhibētur ad rēs perscrūtandās ac dētegendās. In aliquō certāminis congressū profitētur tunc patefactum īrī num sine computātōriō idem facere valeat. Propter speciem satis punkiānam—verbī grātiā, ānulum metallicum nāsō gestat—ac perītiam computātōriōrum, quādamtenus similis est illīus praeclārissimae praedōnis Rētis nōmine Lisabēthae Salanderis, quae persōna est librōrum seriēī cui titulus Millennium, quī librī ā Stīge Larssōniō et Dāvīde Lagercrantz et Karīnā Smirnoff cōnscrīptī sunt.

12) Ryāna Varner exercitātrīx sīve gymnasiarcha est, quae lūdum follis volāticī docet. Dē eā quoque nōn ita multum amplius sciō.

Interdum quidem, cum seriem tēleopticam “dē vērā vītā” spectō, quendam competītōrem in certāmine victūrum esse spērō. Verbī causā, in quārtī temporis illīus seriēī cui titulus Curriculum Mīrificum, sīve factiōnem Dāvīdis et Jeff sīve factiōnem Chip et Reichēniī palmam ferre volēbam. In hāc tamen seriē, plērumque nūllī competītōrī magis quam aliīs favēbam—praeterquam quod nōnnumquam Mūnam lucrātūram esse cupiēbam.